- φωστήρ
- φωστήρ, ῆρος, ὁ (cp. φῶς)① light-giving body, esp. of heavenly bodies, specif. star (Heliod. 2, 24, 6; Vett. Val. 104, 30; 105, 7; Herm. Wr. 496, 2 Sc. [the sun]; Anth. Pal. 15, 17, 3 [Christian]; T. Kellis 22, 17 PGM 13, 298; IDefixWünsch 5, 23; Gen 1:14, 16; Wsd 13:2; Sir 43:7; En; PsSol 18:10;. SibOr 3, 88; TestLevi 14:3; TestJud 25:2; Ar.; Tat. 12, 4; Mel., P. 83, 618; 97, 740) Phil 2:15 (cp. Da 12:3; En 104:2 ὡσεὶ φωστῆρες τοῦ οὐρανοῦ ἀναλάμψετε).—In a fragmentary text: [φ]ωσ̣[τὴ]ρ ἀπεδίκνυεν (as would) a star (the Lord) showed (the way) (?) AcPl Ha 7. 35.② state of brightness or shining, splendor, radiance (Anth. Pal. 11, 359, 7; 1 Esdr 8:76) Rv 21:11.—Cp. φέγγος, s. Schmidt, Syn. I 563–98. DELG s.v. φάε C. Frisk s.v. φάος. M-M. TW. Spicq.
Ελληνικά-Αγγλικά παλαιοχριστιανική Λογοτεχνία. 2015.